so very far

නුඹ උරයේ උණුහුම් තැන
අමතක වූ සුසුමක් ඇත
වදනට නොහැරි දහසක්
රහසේම එහි ලියැවී ඇත
වැසූ කළ වුව නෙතු පිය
අවදිවන සේයා ඇත
සිනහා බිඳු ගෙන කැලතූ
නුඹේ ඇඟිලි සලකුණු ඇත

වැස්සට පසු

දුර ඈත ඉසව්වෙන්
පාව ආ වැහි කෝඩේට
පෙති හොඳටෝම තෙමුණත්
කිසිත් නොකියා උන්නෙමි

හිස නමා බිමටම
රහස් පවසා සුළඟට
වැහි දියේ කඳුළු හංගා
කිසිත් නොකියා උන්නෙමි

හිනා අහුරක් අරගෙන
යළිත් හිරු පෑයූ දා
කඳුළු විසිකර මතකෙට
පෙර මඟට වී ඉන්නෙමි

මහා වැස්සට තෙමුණත්
නොහංගා පාට බිඳකුදු
පැතුම් දහසක් අතැතිව
මඟ බලාගෙන ඉන්නෙමි

මොහොතක්!

වළාකුළු පියල්ලක
තවරද්දී රන් පැහැය
හිරුගේ පින්සල මතින්
බිඳක් ගිලිහිණි බිමට
නිදන රත් පැහැ මලක
පුංචි සමනල බඳක
රැළි නගන දුර විලක
රන් පැහැය විය සැනෙක
අඳුර සළුපිළි රැගෙන
වසන්නට පෙර දසත
රන් පැහැති මතකයක්
දිලිසුනා මොහොතකට

යළිත් ආ විට

කල්පයට පසුව එන
එකම එක ඉසිඹුවට
ඇඟිලි ගණිනා විටෙක
කඳුළු වැඩි නැහැ මට

පා තබන අතරතුර
සිහිනයෙන් සිහිනයට
දුර බලා නුඹ සිටියි
නොදුටු සිහිනයේ කොණ

හිතේ නුඹ අමතකව
තබා ගිය අත් ලකුණ
මකන්නට නොහැක මට
කඳුළු තවරා වුවද

හෙටක නූපදින කවි
පණ පොවා සුසුම් පිඹ
දෑතේ ගුලිකරන්නම්
යළිත් ආ විටක නුඹ

මුල්

මුලින් උපුටනු
නොහැකි බව දැක
ඇවිද ගිය විට මුල් සොයා
ඇට මිදුළු මැද
හදවතේ යට
දුටිමි මුල් රැස දිවූ නියා
උදුරන්න
තැත් දරන හැම විට
හදවතත් ගැලවෙන නිසා
නොදුටුවා සේ
බලා ඉන්නම්
තවත් මුල් අදිනා දිහා

shades

තව සය මසකින්
පැහැය වෙනස් වී
ගිලිහෙන්නට වුව
අතු අතරින්...
කොල පැහැ කීයක්‌
තවරා ගන්නේද
අලුතින් තම ගත
මේ තුරු වැල් ..

මුතු හදමි

අතැර ගිය වැලි අහුරකින්
කැවේ සිත යට සියුම් තැන්
දුක දරා සුපුරුදු බැවින්
මුතු හදමි මම වැලි අරන්

යළිත් නුඹ ආවිට ඉතින්
මුතු තබමි අත්ලත පෙමින්
හැඬූ බව වත් නොම දැනන්
සිනාසෙනු ඇත නුඹ නිතින්

පිළිබිඹු

හවස වට වැස්සට
ලිස්සලා විත් පොළොවට
මඩ කඩිති මතුපිට
සඳ පෙනෙයි බැලු බැලූ අත

නුදුරු

දිගු සීත කාලෙක
මතකය දෑත ගුලිකර
ලා දළු හෙමින් නැගිටියි
හෙටක රහසක් අරගෙන

පිසිමින් අලුත් මල් හැම
හැමූ තෙතබරි සුළඟක
සැඟවුණත් සුසුවඳ
මල්ම පූදී තව තව