කවිය

පාලමකි යා කරන
ඊයෙත් අදත්
කඳුලත් සිනහවත්
අඳුරත් එළියත්
නුඹත් මමත්!!

නින්ද

නින්ද

දරු පැටව් නැති දා අගය නැති...

දරු පැටව් ඇති දා ලැබෙන්නේ නැති...

කඳුළු පින්කම

පුන් පෝ දින නුබ
රජ වෙයි ගනඳුර
පාළු දැනී සඳ
වෙහෙරේ ගසයි හිස
නාමල් පිපුනිද
සුවඳක් කොහි වෙද
රොන් සුණු මුවරද
සියතින් පෙති සිඳ
බෝ මැඬ පහනෙන්
විහිදෙයි අඳුරම
කඳුළු දියෙන් එය
දැල්වූ නිසාවද?
බුදු සමිඳුන් ළඟ
පා පියුමන් වැඳ
ගිනිගත් සිතකට
දියක් යදිමි මම

නුඹ

මේඝයක් සේ පාවෙලා විත්
සිරිපොදක් සේ විසිරිලා
වියළි කර්කශ පොළෝගැබ වෙත
නැවුම් සිසිලක් පැතිරුවා


සඳ රැසක් සේ පාවෙලා විත්
කොඳ කැකුළු පෙළ පුබුදලා
රැයේ ගණඳුර දුරැර රහසින්
සහන් එළියක් විහිදුවා


සුපැතුමක් සේ පාවෙලා විත්
කඳුලු අතරින් හිනැහිලා
ජීවිතේ ඉම සොයා යන්නට
අත්වැලක් වී නැවතුනා

කවි සිතට

කඳුළු කැට නිරතුරුව
දෑස් ළඟ නතර වුන
අතීතයේ කොයිතරම්
මිතුරුවීද කවිකම්...


නෙක සිහින සැබෑ වුන
සිනා තොල් අග පිපෙන
අද ඇයිද කවි සිතම
නිරුද කතරක් වුනේ?


මම සොයන කෙම් බිමත්
ඉසිඹුවත්, කවිසිතත්,
බලාඉමි එනතුරා
සිහිනයක් වෙලාවත්..