නුඹ මගේ උදෑසන

මීදුමක නෙතු තියා
මඟ නොමඟ සොයමි මම
උදා හිරු රැසක් සේ
හිත ළඟට එබෙයි නුඹ    

පිණි අතුල තණ පලස
නොරිදවා ඇදෙමි මම
මදනලක මුහුවෙලා
සිනහ මල් ඉසියි නුඹ

රෑ උපන් කඳුළු බිඳු
නුඹ ලයෙහි හොවමි මම
ඇඟිලි තුඩගින් කඳුළු
සිතුවමක් අඳියි නුඹ

පිරුණු- නොපිරුණු

පිරුණු බව
සිතා සිටියෙමි
නුඹ ඇවිත්
සිතේ හිස්තැන්
පෙන්වන තුරු...

නුඹම
ඒ හිස්තැන් පුරවා
අලුත් හිස්තැන් මවා
ඈතක සිට
සිනාසෙන'යුරු!

පුරුදුයි

සීතලයි මෙහෙට නම්
ආව දවසේ පටන්
කීරි ගැහෙනවා හිතම
ගත වෙළෙන සුළඟකින්
මතක් වෙන්නට දුන්නු
උණුහුම්ම සුසුමකින්
දවස් ගෙවනවා ඉතින්
හීන පුරුදුයි නේ දැන්!

ඇරඹුම

පළමු වෙන් වීමද නොවේ
අවසාන හමුවීමද නොවේ
එක් සිනා පෙළක නැවතුමයි
තව කඳුළු පෙළක ඇරඹුමයි

ආපසු

තුති
සොරාගත්
පුංචි ඉඩකඩට...
හිනාවක්
දකින්නට දුන්නාට...
කටහඬින්
මත් වෙන්න දුන්නාට...
අත ළඟම මුත්
බෝ දුරක හිඳ
දුර කතර ගෙවාවිත්
ළඟක මම දැන්
ආයෙමත්!

වසරක්!!

රහසේම නුඹේ
සුසුම් බිඳකට
මගේ සුසුම් පෙවූ දින පටන්
ගෙවුණු මඟ දිග
බලන් නෙතු හැර
පිපී කවි මල් සියගණන්
හෙටක් නැති ලොව
අද පමණි අප
සිහින දකිනුයේ සිත් බැඳන්
වසක් නොව
දිවි පුරා නුඹ මගේ
හදෙහි කවියක් වී හිඳින්..!