මරේ ගඟ...
ඉවුරු ළඟ එක පෙළට
විලෝ තුරු හඬන,
දිය රැළිත් සසල,
කළු හංස පවුලක්ම
ආදරෙන් රකින,
ගඟ ඉහත තුරු හෙලූ
පත් හිසින් රැගෙන,
හෙමි හෙමින් ගලන...
පොඩි කවිත් කියන,
කලාතුරකින් දිනක
රුදුරු වී කිපෙන,
ඉවුරු බිඳ දමන,
කඳු කඩා හලන,
බොර වතුර වීසි කර
"මේ මමයි!" කියන,
දවස් දෙක තුන හඬා
ආයෙමත් නිදන,
කිසිත් නොවූ ලෙසින
කීකරුව රඟන,
මරේ ගඟ...
මා තුළත් ගඟක් වෙයි
නුඹ ලෙසම ගලන...
No comments:
Post a Comment