තණබිමට ඉහිරිලා
දුර ඉඳන් හඳ එළිය
වැළපෙනා විලෝ තුර
පාමුලය තරු කැකුළ...
හිස්ම හිස් හිතක් ගෙන
ඇවිදයමි අඳුර මැද
මුළු ලොවට රහසින්ම
වළලන්න කඳුළු නෙත...
රළු පරළු මුල් අතර
මතක යවුලෙන්ම කැණ
විලෝ තුර පාමුලෙහි
වළලා යමි මගේ දුක..
ඉතින් මේ මොහොත සිට
වැළපෙනා විලෝ තුර
තව තවත් හඬන්නට
නුඹට හේතුවක් ඇත
ඉඳහිටක ගොඩවෙමි
මතකයේ ගබඩාව වෙත
අගුළු ලූ ද්වාර පසුකර
එළඹෙමි රහස් කුටියට
හිස මඳක් ඇලකර
දෙනෙත පුරවා මඳහස
ඈතක බැල්ම යොමුකළ
නුඹේ රුවක් සඟවා ඇත
මොහොතකට ගෙන දෑතට
යළිත් කටපාඩම් කර
තිබූ තැන්හිම සඟවා
අගුළු ලා නික්මෙමි මම
වළාකුළු හැම එක
පෙරළලා මුළු අහසේම
නැතිවුන හාදු අහුරක්
සොයනවා ඉර දවසෙම...
සියලු පත් අතහැර
තුරු පෙළ හඬන මොහොතක
සුළඟද මිදී ගල්වුණ
සිසිරයේ ඉම දවසක
හද මැදම, උණුසුම්
කුටියක්‌ තනා රහසේම
නුඹ ඇවිත් තිබුණා
එන යන බවක් නොකියාම!
කහ මලින් පලසක්
තණබිම එලන දවසක
සැඩ හිරුට නතුවී
මුළු ලොව දැවෙන හවසක
සිත ළඟම, සිසිලස
පහසක් වෙලා රහසේම
නුඹ ඇවිත් තිබුණා
නවතින බවක් නොකියාම!
ගිනිගත් නුවරක
දහසක් කලබල
මැද එක මොහොතක
පවනැල්ලක් වෙමි
නොසිතුව විටකදි
සියොළඟ දැවටී
සිතුවිලි කළඹා
සැණෙකින් සැඟවෙමි
කඩතොළු වූ ම'හිත ළඟ
නතර වී සෙනෙහසින්
රිදුනු තැන් පිරිමැදන්
මටසිලිටු කරන නුඹ
පුංචි හසරැළි බිඳක්
දිදුලනා මතකයක්
අතුරලා බෝ පෙමින්
හිස්තැනක් වසන නුඹ
සුව වුවත් ඇදුම්කන
අතීතෙක කැළැල් මත
නුඹේ සුවඳ තවරලා
සිනහ දී, දුරක නුඹ..!
කොපුලත දැවටෙන
සුසුමකි ඔබ මට
දෑසට නොපෙනෙන
හදවත කළඹන
නම් නැති නිම් නැති
කවියකි ඔබ මට
ඇරඹුම නොදැනුන
සිත තුළ නැවතුන
කැඩපත බිඳුණු පසු
දුටිමි එහි
මගේ පිළිඹිබු
දෙකක්!
මෙහෙම්මම, මේ විදිහට
හිරු එළිය ඉරි වැටෙනවිට
නුඹටත් දුකක් දැනෙනවද
මොහොතක් හුස්ම හිරකර?
නුඹ මගෙන් දුරක බව
සාක්කි ය මේ අහස
හැඬුම්බර වී නිතර
වළා අහුරයි දසත
රහසින්ම කියන්නම්
පලක් නැහැ හඬා නම්
දේදුන්න මැවෙන්නේ
හැමදාකමත් නොවේ
