තණබිමට ඉහිරිලා
දුර ඉඳන් හඳ එළිය
වැළපෙනා විලෝ තුර
පාමුලය තරු කැකුළ...
හිස්ම හිස් හිතක් ගෙන
ඇවිදයමි අඳුර මැද
මුළු ලොවට රහසින්ම
වළලන්න කඳුළු නෙත...
රළු පරළු මුල් අතර
මතක යවුලෙන්ම කැණ
විලෝ තුර පාමුලෙහි
වළලා යමි මගේ දුක..
ඉතින් මේ මොහොත සිට
වැළපෙනා විලෝ තුර
තව තවත් හඬන්නට
නුඹට හේතුවක් ඇත
මම කියවපු අක්කගෙ හොඳම නිර්මාණය... නියමයි...
ReplyDeleteවෙනදට වඩා වෙනස් කවියක්.
ReplyDeleteඅපූරුයි.. ඒත් ශෝක රසයමයි.
සාතන්- තුති මලයා!
ReplyDeleteoutsider- තුති, ඒත් කාලෙකින් දුක කවියක් ලිව්වේ!! :)
හරිම අපූරු කවියක් අක්කේ..
ReplyDeleteසිහිවුණා මොහොතකට ගුරුගීතයේ
ReplyDeleteඅයිලයේ තනිවුණු
පොප්ලර් ගස් දෙක..
මතකය සදහටම නිදන් කල...
ලස්සනයි මලිති...
දිනේශ්, ජනරඟ- හැමදාම ඇවිත් යනවාට, දිරි දෙනවාට තුති! :)
ReplyDeleteමාර වදන් පෙලක් ......
ReplyDeleteලස්සන අරුතක් ........